Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

"Xαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΓΙΑΤΙ?

Γιατί για άλλη μια φορά να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας?

Γιατί ό,τι κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας να είναι τα μόνα χαρακτηριστικά της φυλής μας που μας κάνουν υπερήφανους?

Γιατί η ανθρώπινη ζωή να έχει ξεφτιλιστεί στον υπέρτατο αυτό βαθμό?

Γιατί η ανθρώπινη ζωή για τα ΜΜΕ να έχει σημασία μόνο αν το θύμα είναι Έλληνας?

Γιατί τα όνειρα ενός 15χρονου να μπορούν να σβήσουν τόσο εύκολα από τα όργανα της τάξης, που σκοπό τους πρέπει να έχουν την περιφρούρηση της ασφάλειάς μας?

Γιατί να ισοπεδώνεται ακόμα και η μνήμη αυτού του παιδιού με τα επεισόδια και το πλιάτσικο (!!!!) που ακολουθούν τις πορείες διαμαρτυρίας για τον άδικο χαμό του?

Γιατί το μόνο που νοιάζει την αντιπολίτευση να είναι πότε θα γίνουν εκλογές?

Γιατί να έχουμε καταφέρει να έχουμε σαν κυβέρνηση την πλέον ανίκανη των τελευταίων δεκαετιών?

Γιατί κανένας να μην έχει το φιλότιμο να παραιτηθεί εμπράκτως μετά από τέτοια γεγονότα?

Γιατί οι πολιτικοί δεν μπορούν να σιωπήσουν και να αποτραβηχτούν αφού αποδεδειγμένα κανένας τους (σχεδον?) δεν έχει προσφέρει τίποτα σε αυτόν τον τόπο?

Γιατί κανένας να μην ακούει την γενιά των 15 άρηδων που όσο δίκιο ή άδικο και αν έχουν σε κάποιες απόψεις τπυς, είναι οι μόνοι που έχουν πράγματι το δικαίωμα να ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ότι κάτι θα αλλάξουν στον κόσμο που οι μεγαλύτεροι τους υποχρεώσαμε να ζουν?

Γιατί να νιώθουμε τόσο έντονα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται (αγανακτισμένοι πολίτες -Τεμπονέρας - Πάτρα 91).

Γιατί οι ιδεολόγοι δεν μπορούν να περιφρουρήσουν τις πορείες τους και άρα και τις ιδέες τους?

Αντί επιλόγου

Πρέπει να ακούσουμε τα παιδιά - έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα - έχουν τα περισσότερα δικαιώματα από όλους μας.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Όσο πλησιάζουν οι διακοπές τόσο με έχει συνεπάρει η σκέψη τους.

Καλοκαίρι ελληνικό όπως υποδηλώνει και ο Σαββόπουλος στο ομώνυμο τραγούδι του, "με μια φέτα από καρπούζι στο'να χέρι", με τις απίστευτες μυρωδιές του, η ζέστη την μέρα μέχρι το νυχτολούλουδο και τις λεμονιές το βράδυ.

Η ανάγκη που έχουμε όλοι για ξεκούραση, περισσότερο ψυχολογική παρά σωματική, είναι τεράστια. Αρκεί να ΄παρατηρήσει κανείς πως μεταμορφώνονται οι "Αθηναίοι" από επιθετικοί ατομιστές της καθημερινότητας σε ευγενικούς λουόμενους στις διακοπές τους.

Συζητούσα προχθές με κάποιους συναδέλφους για τα συνήθη θέματα που προκύπτουν στις πολυεθνικές κατακαλόκαιρο (προϋπολογισμοί κλπ), μέχρι που η συζήτηση ξέφυγε, ως συνήθως, σε έπίπεδο προσωπικό και ακούστηκε η κλασική ατάκα: "ουδείς αναντικατάστατος". Λοιπόν, με την μικρή μου εμπειρία θέλω να σημειώσω ότι όντως, ουδείς αναντικατάστατος στο επίπεδο του επαγγελματία και της ψυχρής ανάγκης να "βγει η δουλειά". Πολλοί όμως είναι αναντικατάστατοι στην σκέψη μας και στην ψυχή μας (και βέβαια δεν μιλάω για συγγενείς μας). Δεν ξεχνιώνται ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο κάποιες ομαδικές προσπάθειες που πραγματικά είχαν κάποια διαφορετική χημεία από το σύνηθες ψυχρό επαγγελματισμό, όπως και κάποιες στιγμές που με κάποιους ανθρώπους βρεθήκαμε στο ίδιο μετερίζι να αγωνιζόμαστε για κάτι καλύτερο. Τόσο αυτές οι στιγμές όσο και οι σχέσεις, οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι για την σκέψη μας.

Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για δουλειά εξάλλου πλησιάζουν διακοπές και ελπίζω όλοι να πάνε κάπου να αλλάξουν παραστάσεις.

Παλιότερα και ταξιδεύοντας με την γυναίκα μου σε διάφορα Ελληνικά νησιά είχαμε γνωρίσει ένα ζευγάρι Ιταλών οι οποίοι δήλωναν ερωτευμένοι με την Ελλάδα και τα νησιά της. Γνωριστήκαμε όντας αποκλεισμένοι στην Ηρακλειά (ο Σκοπελίτης είχε πιάσει Νάξο και επειδή είχε λιμεναρχείο και πάνω από 7 μποφώρ δεν έφευγε). Μετά τους βρήκαμε στην Σχοινούσα και την επόμενη χρονιά στην Φολέγανδρο. Μου είχε κάνει εντύπωση η πηγαία εκτίμησή τους για τα νησιά μας, είχαν επισκεφθεί περισσότερα από εμάς, καθώς και οι χαμηλοί τόνοι που κρατούσαν στις συζητήσεις για την πατρίδα τους - και να σκεφθεί κανείς ότι μένανε στην Τοσκάνη.

26 YEARS LATER

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ομάδα 26 years later, μια ομάδα παιδιών που κατάφεραν και ξαναβρέθηκαν μετά από 26 χρόνια.

Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι νιώθουν όπως τότε, έχουν τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό, την ίδια χαρά που βρίσκονται, κάνουν σχέδια για τις μελλοντικές συναντήσεις τους με το ίδιο ή μάλλον με μεγαλύτερο πάθος από ότι τότε, με την σιγουριά ότι δεν θα αφήσουν να περάσουν άλλα 26 χρόνια για να ξαναβρεθούν.

Η χαρά στην συνάντηση της 21 Ιουνίου (τα δάκρυα κάποιων), η αίσθηση της ανάγκης να μοιραστούν μνήμες-αναμνήσεις και το γεγονός να ξεκινά η συνάντηση στις 8 το βράδυ και με το ζόρι να λήγει στις 5 το πρωί χωρίς κανείς να θέλει να φύγει λέει πολλά.

ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙΡΟΣ

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία εγγραφή.

Είναι φανερό ότι στην προσπάθεια δεν μπορώ να μπω στην υποχρέωση της τακτικής ανάρτησης.

Πάει καιρός λοιπόν.

Από τα χιόνια του Φεβρουαρίου, τελευταίο έντονο καιρικό φαινόμενο του περασμένου χειμώνα. Θυμάμαι έντονα την Κυριακή το απόγευμα που σε ελάχιστο χρόνο αποκλειστήκαμε, ήταν η χαρά όλων μας - αποχή από δουλειά και πολύ κρασί πάνω στο τζάκι.

Μπήκε η άνοιξη, ήρθε το Πάσχα και τώρα το καλοκαίρι το Ελληνικό, με τα χαρακτηριστικά του, τις μυρωδιές τις πολύ δικές μας, της παραλίας, της θάλασσας, το καρπούζι η ζέστη που σε λιώνει το μεσημέρι και βέβαια το σούρουπα με τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα (Προσπαθώ εδώ και ένα χρόνο να πάω ένα θερινό αλλά...)

Στο απίστευτο κράτος μας τίποτα δεν έχει αλλάξει, φωτιές πιάνουν ακόμα και στο Πάτημα Χαλανδρίου (και βέβαια πάντα φταίνε οι άλλοι), ενώ κάποιοι πολιτικοί φαίνεται ότι τα παίρνουν (Η ανακάλυψη του τροχού- τουλάχιστον IQ 200 και πρόταη για ειδικό Νόμπελ εξυπνάδας σε αυτόν που το ανακάλυψε).

Στο EURO πικραθήκαμε, ήμασταν και σε κάποια σημεία λίγο άτυχοι, και σίγουρα παίξαμε πολύ χειρότερα από τις ομάδες που μας νικήσανε, τα θαύματα δεν γίνονται συνέχεια. Ίσως καλύτερα έτσι, το ταξίδι στο όνειρο της Πορτογαλίας θα παραμείνει άσβεστο στην μνήμη μας, ένα ταξίδι που όσοι το έζησαν από κοντά θα το δηιγούνται στα παιδιά τους.

Νομίζω ότι το ευχαριστώ στον Ότο παρόλο που είμαι βέβαιος ότι σε λίγο καιρό (όπως πάντα) θα τον έχουμε αποκαλθηλώσει πλήρως. Για κάποιους από εμάς θα είναι πάντα αυτός που μάζεψε μια χώρα που είχε μέτριο ταλέντο, πολύ δίψα, καθόλου οργάνωση, τεράστιο εγωϊσμό και απίστευτο πάθος και τους έκανε - και έγινε και ο ίδιος Πρωταθλητές Ευρώπης.

XIONIA

Ήρθαν και πέρασαν, ένα ιδιαίτερα ευχάριστο διάλειμμα μέσα στο λευκό φόντο. Στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός αφού εξαιτίας του αποκλεισμού την Δευτέρα ματαιώθηκε το επαγγελματικό μου ταξίδι και έτσι πέρασα ακόμα ένα εικοσιτετράωρο χαράς και ηρεμίας.

Ήταν μια πολύ ευχάριστη άκπληξη (αν και οι μετεωρολόγοι μας είχαν προϊδεάσει), που φροντίσαμε να την απολαύσουμε δεόντως, άφθονα ξύλα για το τζάκι, χιονοπόλεμος με την κόρη, και περπάτημα μέσα στο χιονισμένο τοπίο.

Αυτό που με εντυπωσίαζε από παιδί όταν χιόνιζε ήταν η απόλυτη ησυχία, ποτέ ίσως τόσο εκκωφαντική όσο στο χιονισμένο τοπίο, επίσης οι νύχτες είναι πολύ περισσότερο φωτεινές, είναι συνολικά μια άλλη φύση, η οποία μιάζει πολύ ήρεμη-ήμερη κρύβει όμως τους δικούς της γνωστούς κινδύνους. Η ομορφιά της για εμάς που δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια φαινόμενα είναι αξέχαστη.

Βέβαια αν κάποιος άνοιγε την τηλεόραση θα παρακολουθούσε αποσβολωμένος τον καυγά γιατί τα συνεργεία του δήμου δεν καθάρισαν τις σκάλες της Κυρά Μαρίας, αλλά και την απόλυτη ξεφτίλα στο Σύνταγμα αλλά και σε όλα τα πεζοδρόμια να πέφτει ο κόσμος και να σπάει τα χέρια του.

ΑΡΙΘΜΟΙ ΠΑΛΙ

Για να ξαναγυρίσουμε λίγο στους αριθμούς

Κάντε την παρακάτω άσκηση.

777 Χ (Η ηλικία σας) Χ 13

και δείτε το αποτέλεσμα, δεν είναι εντυπωσιακό?

Το μηδέν το εισήγαγαν οι Ινδοί περίπου στα 500-600 μ.Χ. αλλά η πρώτη γραπτή αναφορά στο μηδέν ως αριθμό (σε αρχαία Ελληνικά καθώς και σε κείμενα Ρωμαϊκά εμφανίζεται ως δείκτης), γίνεται το 876 μ.Χ.

Ας δούμε τώρα το πεπερασμένο άθροισμα

1+2+3+...+98+99+100 =

(1+100)+(2+99)+...+(50+51)=

101 * 50 = 5050

Όμοια

1+2+3+...+998+999+1000=

1000 * (1000+1) /2= 500500.

Και για το Σαββατοκύριακο μια και αναμένεται ιδιαίτερα κρύο ένας γρίφος.

Έχουμε δέκα σακιά με λίρες (πάνω από 100 λίρες το κάθε σακί). Ένα από τα σακιά έχει κάλπικες λίρες που η κάθε μία ζυγίζει ένα γραμμάριο λιγότερο από την κανονική. Πως μπορούμε με μία μόνο ζύγιση να βρούμε πιο σακί έχει τις κάλπικες λίρες?

Σαν Σήμερα

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κατακλυζόμαστε από μηνύματα για την "ημέρα των ερωτευμένων" και το πόσο πρέπει την συγκεκριμένη μέρα να ερωτευτούμε και να γιορτάσουμε. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ακριβώς ο θόρυβος μου προκαλούσε τα αντίθετα συναισθήματα με αποτέλεσμα να θέλω να χαρώ και να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου όλον τον υπόλοιπο χρόνο εκτός της συγκεκριμένης ημέρας. Αυτό βέβαια δεν θέλω να εκληφθεί ως παραίνεση σε κανέναν αλλά νομίζω ότι από τα σημαντικότερα στοιχεία μιας σχέσης είναι ο αυθορμητισμός που σημαίνει ότι δεν μπαίνουν ταμπέλες στις ημέρες - "σήμερα αγαπάω", "αύριο δεν μαλώνω" κλπ.

TV OR NOT TV

Αντιγράφω από την roadartist (http://roadartist.blogspot.com/2008_02_01_archive.html)

Κλείστε την τηλεόραση!
Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.
Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.
Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.
Λέμε όχι:
Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.
Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.
Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.
Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.
Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.
Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.
Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!
Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.
Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.
Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης - σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια 21 νέοι άνθρωποι ποδοπατήθηκαν μετά το τέλος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα επειδή κανείς "υπεύθυνος" δεν είχε βγάλει τα "τουρνικέ" από τη έξοδο της Θύρας 7 στο Στάδιο Καραϊσκάκη και δεν είχε ανοίξει την πόρτα ως όφειλε.

Σήμερα με αφορμή την παραπάνω επέτειο διάβασα ένα άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου που καταδεικνύει ακόμα μια φορά το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σε αυτά τα 27 χρόνια, πόσο έχει χαθεί ο σεβασμός στον άνθρωπο σε αυτή την "Δημοκρατία των ΜΜΕ", ή αλλιώς ¨Δημοκρατία της Κλειδαρότρυπας" στην οποία ζούμε, με τον απόλυτο εξευτελισμό του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα.

ΣΚΕΨΕΙΣ

Η απουσία για αρκετές ημέρες δεν με πτοεί, εξάλλου οι σκέψεις με κατακλύζουν (εδώ βάζουμε τα γέλια).

Θα ήθελα λοιπόν να σχολιάσω αρκετά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας.
Ξεκινάω από τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου, ενός ανθρώπου που δημιούργησε κάποιους φίλους, περισσότερες συμπάθειες και αρκετούς αντιπάλους. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκει κάποιος, στοιχείο εντελώς προσωπικό, νομίζω ότι χρήζει σεβασμού ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τα τελευταία στάδια της ασθένειάς του, το γεγονός ότι προτίμησε να νοσηλευτεί στο σπίτι του (αν και είχε βέβαια ολόκληρο team ιατρών από πάνω του), είναι σχεδόν βέβαιο ότι του μείωσε την ζωή κατά κάποιες ημέρες, παρόλα αυτά προτίμησε να μην γίνει η νοσηλεία του θέμα στα δελτία των οκτώ (οι παλαιότεροι μπορούν να θυμηθούν τις μέρες του Ωνασείου).

Ένα δεύτερο εντελώς διαφορετικό θέμα που μου έρχεται στο νου, εν μέσω για άλλη μια φορά της άκρατης σκανδαλολογίας, είναι το εξής στιγμιότυπο:
Ενημέρωση από Γερμανία για πάνω από 100 εκατομμύρια € που δόθηκαν στην Ελλάδα σε μίζες και στο καπάκι οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων (τα καμάρια μας), να δηλώνουν απερίφραστα:"Εμείς δεν πήραμε τίποτα, οι άλλοι". Έτσι αστέρια μας η Παπαρήγα και ο Καρατζαφέρης πήραν τις μίζες εσείς είστα λευκές περιστέρες, σαν δε ντρεπόμαστε.

Σήμερα ξεκινήσαμε με κρασόκαιρο και τώρα είμαστε στον ουζόκαιρο, ελπίζω ο καιρός να βελτιώνεται σταθερά ώστε να ξεκινήσουν σιγά σιγά οι εξορμήσεις.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ

Μερικές εφαρμογές του χρυσού αριθμού "φ". Ένας σταυρός θεωρείται τέλειος όταν ο λόγος του κάθετου προς τον οριζόντιο άξονά του ισούται με¨"φ".

Επίσης τα ορθογώνια θεωρούνται τέλεια όταν το πηλίκο των πλευρών τους ισούται με "φ", γι αυτό ίσως και οι πιστωτικές κάρτες πληρούν αυτή την προϋπόθεση (η τέλεια κλοπή).

Η εικόνα μας δείχνει το πως το φ ακφράζει το άπειρο άθροισμα των πηλίκων.

Επίσης ισχύει το εξής ενδιαφέρον φ=1,618, 1/φ=0,618 και φ-1=0,618 ισχύει δηλαδή

1/φ=φ-1 και άρα (φ^2)-φ-1=0.

ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΙ ΑΛΛΟ?

Μόλις ένας στους τρεις Έλληνες σε παραγωγική ηλικία (30-40) έχει τελειώσει το γυμνάσιο, σύμφωνα με τα στοιχεία που μόλις ακούστηκαν από μια έρευνα του δυναμικού της χώρας.

Μια άλλη ερώτηση που όμως κανένας δεν τολμάει να κάνει είναι τι ποσοστό από τους πτυχιούχους ακολουθεί το επάγγελμα που σπούδασε, πόσοι Φιλόλογοι διδάσκουν, πόσοι Μαθηματικοί κάνουν έστω φροντιστήρια και δεν απασχολούνται στα τμήματα πωλήσεων διαφόρων εταιρειών και βέβαια δεν αναφέρω καν πόσοι ιατροί περιμένοντας να αρχίσουν ειδικότητα (αναμονή μέχρι και πέντε χρόνια), εξασκούν ό,τι δουλειά βρουν.

Σήμερα, και καθότι "ουζόκαιρος" (φίλε Θανάση), θα αναφέρω δύο πράγματα για τους αριθμούς Fibonacci.

Καταρχάς ορίζεται σαν ακολουθία Fibonacci η ακολουθία όπου κάθε αριθμός είναι το άθροισμα των δύο προηγούμενων με f(1)=f(2)=1, και άρα f(3)=F(2)+f(1)=2, f(4)=f(3)+f(2)=3,

f(5)=f(4)+f(3)=5 και τελικά η ακολουθία γίνεται: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233...

Σε αυτή την ακολουθία το πηλίκο κάθε αριθμού προς τον προηγούμενό του τείνει προς τον αριθμό 1,618 γνωστό από τους αρχαίους χρόνους ως η Χρυσή Τομή και συμβολίζεται παγκόσμια με το ελληνικό γράμμα "φ". Η χρυσή τομή είναι αριθμός που τον ανακάλυψε ο Πυθαγόρας επιλύοντας το ακόλουθο πρόβλημα:

Να διαιρεθεί ευθύγραμμο τμήμα σε δύο μέρη ώστε το πηλίκο του Ευθύγραμμου Τμήματος προς το μεγαλύτερο μέρος να ισούται με το πηλίκο του μεγαλύτερου προς το μικρότερο (αν α και β τα δύο μέρη του ευθύγραμμου τμήματος με α>β (α+β)/α=α/β).

Η χρυσή τομή απαντάται πάρα πολύ στην φύση (σε δέντρα, λουλούδια), ενώ χρησιμοποιείται πάρα πολύ στις τέχνες (Παρθενώνας - Τζοκόντα).

ΟΥΖΟ ΚΑΙ ΚΡΑΣΙ

Μου φαίνεται οτι ο καιρός στην Ελλάδα χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την κάθε ημέρα και έτσι ο καιρός στην Ελλάδα χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

τον "κρασόκαιρο" ημέρες μουντές , πιθανά με βροχή, η/και αέρα και βέβαια κάποιο σχετικό κρύο και την σκέψη να οδηγεί σε κάποιο ταβερνάκι - καπηλειό για κρασάκι και καλή παρέα.

τον "ουζόκαιρο" ημέρες χαρωπές με τον ήλιο να λάμπει και όλες τις αισθήσεις να οδηγούν προς την θάλασσα και δίπλα στο κύμα να καθίσεις για το ουζάκι σου με την ψυχή να γεμίζει.

Μετά από πολλές ημέρες με "ουζόκαιρο" σήμερα είναι μια ημέρα με καθαρό "κρασόκαιρο" όπότε σας εύχομαι το βράδυ να χωθείτε σε κάποιο ταβερνάκι, ιδίως από αυτά τα άγνωστα με καλό κρασί και καλή παρέα.

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όπως σας ανέφερα και στην προηγούμενη δημοσίευση την περασμένη βδομάδα ήμουνα στο εξωτερικό, για την ακρίβεια στο Λονδίνο.

Την Τετάρτη το βράδυ λοιπόν προσπαθούσα να σκεφτώ με ποιό τρόπο θα δω τον αγώνα (Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός για το κύπελλο), ξεκίνησα λοιπόν ένα δίωρο ποδαρόδρομο για την καφετέρια "Βυζάντιο", που βρίσκεται στο κέντρο του Λονδίνουκαι αποτελεί κλασσικό στέκι των Ελλήνων. Γνωρίζοντας το τελευταίο σκεφτόμουνα ότι είναι πολύ πιθανό να μεταδίδει εκεί τον αγώνα.

Φτάνοντας στην καφετέρια περίπου είκοσι λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα και μπαίνοντας μέσα αντιλήφθηκα κατευθείαν δύο πράγματα, πρώτον ότι όλοι οι θαμώνες ήταν Έλληνες και δεύτερο και πολύ σημαντικότερο ότι ανεξαρτήτως ποιά ομάδα υποστήριζαν νιώθανε όλοι μια παρέα. Δεν υπήρχαν κόντρες ή εντάσεις, μετρημένα και φανερά καλοπροαίρετα πειράγματα, ευγένεια με σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο στο γήπεδο αλλά πάνο από όλα απέναντι στον φίλαθλο της "αντίπαλης" ομάδας που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και βέβαια πρώτιστα απέναντι στον εαυτό μας.

Ο αγώνας τελείωσε και όλοι ήρεμα και ήσυχα κάνανε την κριτική τους πάντα όμως με το ίδιο πνεύμα, ότι το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο πράγμα για τον ελεύθερο χρόνο μας, δεν είναι ούτε η υγεία μας, ούτε ο κοινωνικός μας περίγυρος, ούτε η οικογένειά μας ούτε η δουλειά μας. Είναι όμως ο πιο διαδεδομένος τρόπος διασκέδασης, το πιο διαδεδομένο άθλημα και με την αντίστοιχη ελαφρότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Την Πέμπτη το πρωί μίλησα με την Αθήνα και έμαθα τα καθέκαστα (δολοφονία οπαδού). Το να πω ότι ένιωσα ντροπή είναι λίγο, ένιωσα ότι είχα χάσει ένα συναίσθημα πολύ αγαπημένο αυτό της χαράς του αθλήματος και της ελευθερίας και "παιδικής του αθωότητας".

Ερχόμενος βέβαια στην Ελλάδα προσγειώθηκα για άλλη μια φορά στα DVD, τα τηλε παράθυρα, τους τιμητές των πάντων (δημοσιογράφους , πολιτικούς, και άσχετους που εμφανίζονται στην τηλεόραση), και πάλι φανερά απών το καθημερινό πρόβλημα του πολίτη, η ακρίβεια (νέο μπαράζ μετά τις γιορτές), η υγεία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανεργία, η ασφάλεια.

Για να ελαφρύνω το κλίμα άλλο ένα από τα ανέκδοτα που λαμβάνουμε όλοι καθημερινά και τα οποία πολλές φορές μας κάνουν να κλαίμε μέχρι δακρύων

Ο παππούς, παλιός στρατιώτης που είχε φάει στα νιάτα του πολλούς πολέμους, διηγείται στα εγγόνια τις περιπέτειές του:

- Ήμασταν στην έρημο για μέρες και διψούσαμε φοβερά. Δεν υπήρχε ούτε μία στάλα κρασί, ούτε ουίσκι... ούτε κονιάκ...

- Μα, ρωτάει ένα από τα εγγόνια, νερό δεν είχατε; - Φυσικά και είχαμε! Αλλά τέτοιες ώρες ποιός σκέφτεται να πλυθεί;

Επίσης: Φονιάδες των δοντιών Ζαχαροπλάστες

ΑΠΟ ΤΗΝ "ΞΕΝΙΤΙΑ"

Η απουσία αυτή την εβδομάδα δικαιολογείται λόγω επαγγελματικού ταξιδιού στο εξωτερικό (αναμενόμενη επιστροφή την Παρασκευή). Παρόλα αυτά θέλω να μοιραστώ την μεταβολή των συναισθημάτων. Πριν από 15 χρόνια όταν είχα πρωτοφύγει για την Αγγλία για να σπουδάσω, υπήρχε η εντελώς διαφορετική συναισθηματική λογική της ηλικίας. Τότε νιώθαμε ότι κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας, οτιδήποτε βλέπαμε πολλοί από εμάς (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) το κατακρίναμε, τίποτα δεν συγκρινόταν με την πατρίδα και τις συνήθειές της. Τώρα μετά από 15 χρόνια, και επειδή λόγω δουλειάς τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι σχετικά συχνά, παρακολουθώντας τις μεταβολές που συντελλούνται, υπάρχει μια σαφής συναισθηματική αποφόρτιση, μια πιο αντικειμενική παρατήρηση που συνήθως καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: είμαστε άξιοι της μοίρας μας, ο κόσμος προοδεύει και εμείς μένουμε κολλημένοι όχι σε αξίες (σε καμία περίπτωση), αλλά σε νοοτροπίες ωχαδερφισμού, εύκολου πλουτισμού, βολέματος κλπ.
Δυστυχώς είναι αυτό που έχει ειπωθεί πολλές φορές το πόσο η Ελλάδα μας πληγώνει, μια χώρα που είναι από τις ομορφότερες στον κόσμο, και με τον λαό της ο οποίος όταν θέλει έχει φιλότιμο και διάθεση να προσφέρει.

ΓΛΩΤΤΑ ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ

Στην προηγούμενη ανάρτηση αντί για δουλειά έγραψα δουλεία εκ παραδρομής, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός "γλώττα λανθάνουσα αλήθεια λέγει".

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Όπως κάθε χρόνο μετά τις γιορτές μια μελαγχολία συντροφεύει την ψυχή, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε πάλι σε πλήρεις ρυθμούς καθημερινότητας.

Αυτή η καθημερινότητα είναι όμως που μας σκοτώνει, δίνεις περίπου μια (στην καλύτερη των περιπτώσεων για την Αθήνα) με δύο ώρες στις μετακινήσεις, είσαι περί τις εννιά με δέκα ώρες στο γραφείο, αυτά μαζί κάνουν 10 -12 ώρες την ημέρα να τις περνάς από την ώρα που θα βγείς από το σπίτι για να πας στην δουλειά μέχρι να γυρίσεις (ποιά οχτάωρη εργασία λοιπόν). Στην δουλεία στην οποία σύμφωνα με μια εντελώς προσωπική υποκειμενική και ανεπίσημη στατιστική στα δέκα θέματα που θα αντιμετωπίσεις (και θα απαιτήσουν την κοινή συνεισφορά από άλλους καθώς και την διαδικασία λήψης μιας απόφασης), τις εφτά φορές το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό (από έντονη μέχρι ήπια απογοήτευση, εκνευρισμός αίσθημα αδικίας), τις δύο φορές θα είναι ουδέτερο και μόλις την μία θα σου προσφέρει το θετικό συναίσθημα, πάνω στο οποίο έχεις τόσο πολύ επενδύσει.

Τα νούμερα αυτά κατά την ταπεινή υποκειμενική μου γνώμη έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το τι μας προσφέρει ο κοινωνικός περίγυρος, πρώτα από όλα η οικογένεια και στην συνέχεια συγγενείς και φίλοι- με την προϋπόθεση να έχουμε επιλέξει εμείς την σχέση. Έτσι στον κοινωνικό περίγυρο τις 7 στις δέκα φορές θα χαρείς , τις δύο φορές η αίσθηση θα είναι ουδέτερη και μόλις την μία θα απογοητευθείς.

Γιατί λοιπόν να επενδύουμε τον χρόνο μας αντιστρόφως ανάλογα σε αυτά που μας προσφέρουν χαρά?

Για το τέλος και για να αλλάξει το κλίμα ένα ανέκδοτο που έλαβα χθες

ΑΡΚΑΣ (FOR EVER)

ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ ΑΡΚΑ

1.ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
2. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
3. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
4. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
5. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
6. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
7. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
8. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
9. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
10. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
12. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
13. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
14. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
15. ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ!!

ΞΑΝΑ Η ΛΥΣΗ

Προσπάθησα και ξαναέβαλα την λύση του γρίφου γιατί προφανώς ήταν δύσκολο να διαβαστεί. Ελπίζω τώρα να είνα καλύτερα.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Από την προηγούμενη ανάρτηση και τις ευχές για καλό μήνα, έφτασα στην ευχή για καλή χρονιά. Ας ελπίσουμε ότι θα είμαι πιο συνεπής στις ημέρες που έρχονται.

Εύχομαι λοιπόν σε όλους Καλή Χρονιά με Υγεία, Αγάπη και Καλοσύνη.

Οι μέρες των γιορτών ήταν όπως για όλους γεμάτες από πλούσια γεύματα, σχετικό ξενύχτι αλλά και συναντήσεις σε φιλικά - συγγενικά σπίτια. Μια ευχάριστη αίσθηση αγάπης και ζεστασιάς να ξεχειλίζει.

Από παιδί είχα συνδέσει στο μυαλό μου το διάστημα μετά τις γιορτές με μια μελαγχολία, οι γιορτές πέρασαν - το καλοκαίρι που λόγω της μεγάλης ηλιοφάνειας δημιουργεί μια αισιοδοξία αργεί ακόμα.

Μου έκανε εντύπωση μια συζήτηση χθες το βράδυ σε ένα φιλικό σπίτι, με θέμα την ανακύκλωση. Σύμφωνα λοιπόν με τα τελευταία στοιχεία που άκουσα από τα υλικά που ανακυκλώνουμε μόλις το 5% όντως ανακυκλώνεται καθώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές, και έτσι τα υπόλοιπα καταλήγουν πάλι στις (παράνομες από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση χωματερές), στην Γερμανία το ποσοστό στην ανακύκλωση είναι 97% με στόχο να φτάσει το 99%. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι ανακυκλώνεται και η φλούδα από το φρούτο που πετάμε. Άλλη μια απόδειξη του πόσο πίσω είμαστε σε σχέση με τους Ευρωπαίους φίλους μας.