ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Όπως κάθε χρόνο μετά τις γιορτές μια μελαγχολία συντροφεύει την ψυχή, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε πάλι σε πλήρεις ρυθμούς καθημερινότητας.

Αυτή η καθημερινότητα είναι όμως που μας σκοτώνει, δίνεις περίπου μια (στην καλύτερη των περιπτώσεων για την Αθήνα) με δύο ώρες στις μετακινήσεις, είσαι περί τις εννιά με δέκα ώρες στο γραφείο, αυτά μαζί κάνουν 10 -12 ώρες την ημέρα να τις περνάς από την ώρα που θα βγείς από το σπίτι για να πας στην δουλειά μέχρι να γυρίσεις (ποιά οχτάωρη εργασία λοιπόν). Στην δουλεία στην οποία σύμφωνα με μια εντελώς προσωπική υποκειμενική και ανεπίσημη στατιστική στα δέκα θέματα που θα αντιμετωπίσεις (και θα απαιτήσουν την κοινή συνεισφορά από άλλους καθώς και την διαδικασία λήψης μιας απόφασης), τις εφτά φορές το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό (από έντονη μέχρι ήπια απογοήτευση, εκνευρισμός αίσθημα αδικίας), τις δύο φορές θα είναι ουδέτερο και μόλις την μία θα σου προσφέρει το θετικό συναίσθημα, πάνω στο οποίο έχεις τόσο πολύ επενδύσει.

Τα νούμερα αυτά κατά την ταπεινή υποκειμενική μου γνώμη έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το τι μας προσφέρει ο κοινωνικός περίγυρος, πρώτα από όλα η οικογένεια και στην συνέχεια συγγενείς και φίλοι- με την προϋπόθεση να έχουμε επιλέξει εμείς την σχέση. Έτσι στον κοινωνικό περίγυρο τις 7 στις δέκα φορές θα χαρείς , τις δύο φορές η αίσθηση θα είναι ουδέτερη και μόλις την μία θα απογοητευθείς.

Γιατί λοιπόν να επενδύουμε τον χρόνο μας αντιστρόφως ανάλογα σε αυτά που μας προσφέρουν χαρά?

Για το τέλος και για να αλλάξει το κλίμα ένα ανέκδοτο που έλαβα χθες