ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όπως σας ανέφερα και στην προηγούμενη δημοσίευση την περασμένη βδομάδα ήμουνα στο εξωτερικό, για την ακρίβεια στο Λονδίνο.

Την Τετάρτη το βράδυ λοιπόν προσπαθούσα να σκεφτώ με ποιό τρόπο θα δω τον αγώνα (Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός για το κύπελλο), ξεκίνησα λοιπόν ένα δίωρο ποδαρόδρομο για την καφετέρια "Βυζάντιο", που βρίσκεται στο κέντρο του Λονδίνουκαι αποτελεί κλασσικό στέκι των Ελλήνων. Γνωρίζοντας το τελευταίο σκεφτόμουνα ότι είναι πολύ πιθανό να μεταδίδει εκεί τον αγώνα.

Φτάνοντας στην καφετέρια περίπου είκοσι λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα και μπαίνοντας μέσα αντιλήφθηκα κατευθείαν δύο πράγματα, πρώτον ότι όλοι οι θαμώνες ήταν Έλληνες και δεύτερο και πολύ σημαντικότερο ότι ανεξαρτήτως ποιά ομάδα υποστήριζαν νιώθανε όλοι μια παρέα. Δεν υπήρχαν κόντρες ή εντάσεις, μετρημένα και φανερά καλοπροαίρετα πειράγματα, ευγένεια με σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο στο γήπεδο αλλά πάνο από όλα απέναντι στον φίλαθλο της "αντίπαλης" ομάδας που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και βέβαια πρώτιστα απέναντι στον εαυτό μας.

Ο αγώνας τελείωσε και όλοι ήρεμα και ήσυχα κάνανε την κριτική τους πάντα όμως με το ίδιο πνεύμα, ότι το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο πράγμα για τον ελεύθερο χρόνο μας, δεν είναι ούτε η υγεία μας, ούτε ο κοινωνικός μας περίγυρος, ούτε η οικογένειά μας ούτε η δουλειά μας. Είναι όμως ο πιο διαδεδομένος τρόπος διασκέδασης, το πιο διαδεδομένο άθλημα και με την αντίστοιχη ελαφρότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Την Πέμπτη το πρωί μίλησα με την Αθήνα και έμαθα τα καθέκαστα (δολοφονία οπαδού). Το να πω ότι ένιωσα ντροπή είναι λίγο, ένιωσα ότι είχα χάσει ένα συναίσθημα πολύ αγαπημένο αυτό της χαράς του αθλήματος και της ελευθερίας και "παιδικής του αθωότητας".

Ερχόμενος βέβαια στην Ελλάδα προσγειώθηκα για άλλη μια φορά στα DVD, τα τηλε παράθυρα, τους τιμητές των πάντων (δημοσιογράφους , πολιτικούς, και άσχετους που εμφανίζονται στην τηλεόραση), και πάλι φανερά απών το καθημερινό πρόβλημα του πολίτη, η ακρίβεια (νέο μπαράζ μετά τις γιορτές), η υγεία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανεργία, η ασφάλεια.

Για να ελαφρύνω το κλίμα άλλο ένα από τα ανέκδοτα που λαμβάνουμε όλοι καθημερινά και τα οποία πολλές φορές μας κάνουν να κλαίμε μέχρι δακρύων

Ο παππούς, παλιός στρατιώτης που είχε φάει στα νιάτα του πολλούς πολέμους, διηγείται στα εγγόνια τις περιπέτειές του:

- Ήμασταν στην έρημο για μέρες και διψούσαμε φοβερά. Δεν υπήρχε ούτε μία στάλα κρασί, ούτε ουίσκι... ούτε κονιάκ...

- Μα, ρωτάει ένα από τα εγγόνια, νερό δεν είχατε; - Φυσικά και είχαμε! Αλλά τέτοιες ώρες ποιός σκέφτεται να πλυθεί;

Επίσης: Φονιάδες των δοντιών Ζαχαροπλάστες